Ostatni raz od nowa

-Lucy odpowiedz na moje pytanie.- wydałam jej reprymendę surowym głosem.

-Ashley nie wiem!- krzyknęła.- Może Eliot mi się podoba, może nie, ale nie chcę już tak. Rozumiesz?

-Rozumiem.- westchnęłam. Wypuściłam z ust powietrze i przeczesałam ręką włosy.- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak dobrze cię rozumiem.

-To przerwij to.- powiedziała prosto z mostu.- Zacznij ostatni raz od nowa.- popatrzyłam na nią z uniesioną brwią.- Ale nie tak jak poprzednio, inaczej. Znajdź pracę, kup małe mieszkanie. Żyj ale już nigdy nie uciekaj.

Wyprostowałam się mocno zszokowana jej pomysłem. Nie wiedziałam co miałam myśleć, czy szukać pozytywnych cech tego pomysłu czy od razu sobie go wybić z głowy. Wróciłam do pakowania swoich rzeczy, próbując zacisnąć powieki, by nie wypuściły ani jednej łzy słabości.

-To nie jest takie łatwe, jak ci się wydaje.- wybąkałam przez zaciśnięte wargi.- Nie wiem czy tak potrafię, czy dam radę.- wpatrywała się we mnie kręcąc głową.- Jedziesz ze mną czy zostajesz?

-Jadę.- odpowiedziała natychmiast nie odrywając ode mnie wzroku.

Pakowanie walizek nie zajęło nam jakąś ogromną ilość czasu, tyle co zawsze. Chyba już na pamięć pakowałyśmy rzeczy w odpowiedniej kolejności i dobrze wiedziałyśmy, jak należy poskładać jeansy a jak topy, do której kieszonki wsadzić kosmetyki a do której bieliznę tak, aby nasze torby zasunęły się bez większego problemu.

Podczas gdy ja zamawiałam bilety lotnicze, Lucy rozmawiała chyba z Eliotem.  Nie żebym podsłuchiwała, ale mówiła, że musi wyjechać, za co  ogromnie go przepraszała i że będzie za nim tęsknić, tak  jak za nikim innym. Ona chyba naprawdę się w nim zakochała. Niedorzeczność.

To trochę smutne, że życie dwóch dziewczyn mieści się w trzech walizkach, ale taka jest prawda, taka jest nasza teraźniejszość. Może to się zmieni, chyba chciałabym, żeby się zmieniło. Sięgając myślami głęboko na dno serca i pytając się go czy chce zmienić życie kiwa radośnie, potwierdzając moje najgorsze obawy. Potrzebuję zmiany. Chcę zmiany. Boję się zmiany. Nie dam rady dalej żyć na walizkach, rozkochując w sobie mężczyzn i ich okłamując, a następnie za kilka dni zapisywać ich imię w niebieskim notesie siedząc w samolocie, który leci do innego kraju. Przecież tak nie da się żyć całą wieczność.

Podeszłam do wielkiego okna i postanowiłam ostatni raz spojrzeć na popołudniową panoramę Manhattanu. Słońce, które zaczęło już zachodzić parzy swoimi promieniami miasto, gdzie powoli zaczyna się gorąca godzina- wszyscy wracają do domu i tworzy się wielki korek pipczących samochodów.

-Gotowa?- Lucy wyrwała mnie z stanu rozmyślania.

-Yhm...- uśmiechnęłam się do niej przyjaźnie.

-To chodź, bo taksówka już czeka.

Zaraz po tym, jak to powiedziała na górę wbiegł mężczyzna, który miał około pięćdziesiątki i pomógł nam znieść walizki a następnie je wpakować do bagażnika samochodu. Na szczęście ominęłyśmy wielkie korki dzięki skrótom, które znał kierowca i byłyśmy przed czasem na lotnisku.

-A więc gdzie tym razem lecimy?- zapytała Lucy zamykając folder reklamujący podróże liniami lotniczymi.

-Zobaczysz.- uśmiechnęłam się tajemniczo.-Z tego co pamiętam, kiedy ostatnio wybrałam Hiszpanię podobało ci się.

-Taak.- przeciągła leniwie to słowo z rozmarzonym uśmiechem na ustach.- Hiszpania to naprawdę gorący kraj.

-Myślę, że zamiast wyrazów „gorący kraj” spokojnie mogłaś użyć „przystojni mężczyźni”.

-Ty to powiedziałaś.- rzekła z małym triumfem.- Ale przez ciebie nie udało mi się poznać Ronaldo.

-Ile razy mam ci tłumaczyć, że to nie był  Ronaldo? Tylko jakiś jego sobowtór.- powtórzyłam to chyba z setny raz z wypracowanym spokojem w głosie.

-Pff...mów co chcesz ja wiem swoje.- założyła rękę na rękę i oparła na piersi.

Przerwałyśmy naszą rozmowę, bo usta spikerki wypowiedziały nasz lot. Uśmiechnęłyśmy się do siebie i pomaszerowałyśmy w stronę szarych drzwi. Przed wejściem na pokład musiałyśmy zostać sprawdzone przez ochroniarzy- dość nachalnych, jednak mój wzrok „nawet nie próbuj” załatwił sprawę i dzięki temu ochroniłam moje ciało od niepotrzebnej kontroli. W samolocie usiadłyśmy po prawej stronie, Lucy jak zawsze obok okna  a ja obok niej. Po niecałych pięciu minutach przedstawił nam się pilot i polecił uważnie słuchać  stewardessy, która zaraz po nim powiedziała wszystkim pasażerom, jak należy zachowywać się podczas lotu i jak zakładać maski z tlenem. Na koniec życzyła nam miłego i udanego lotu. Jakie to było sztuczne. Te regułki wyklepane na pamięć, które powtarzały się podczas każdego lotu i te mało szczere uśmieszki, które nie zdradzały żadnych uczuć.

Kiedy spojrzałam w lewo zobaczyłam, że Lucy odpłynęła słuchając muzyki, za pewne Lily Buron- uwielbiała ją. Wtedy wyciągnęłam z torebki mały niebieski notesik, z twardą okładką, która była obita miękkim materiałem. Sam otworzył się na odpowiedniej stronie. Przejechałam palcami to tych wszystkich nazwiskach i na samym końcu napisałam John Steel- Manhattan. 

***

Witam Was :* Bardzo dziękuję za poprzednie wyświetlenia i komentarze, które dają moc! :D 

Podawajcie linki do swoich blogów, które chętnie przeczytam :) Jak zawsze liczę na Wasze szczere komentarze <3